AIKIDO

AI- zjednoczenie ,
KI- energia, duch ,
DO- droga, metoda.

AIKIBUDO


Pojęcie AIKIBUDO nierozerwalnie związane jest
z DAITO-ryu aikijujutsu ( DAITO-RYU AIKIBUDO )Sokaku Takedy
i osobami, które tę szkołę samurajskiego
jujutsu propagowały pod zmienionymi nazwami,
w ramach tworzonych przez siebie odmian daito-ryu.
W ciagu swego aktywnego życia SokakuTakeda zaledwie 12 osobom nadał tytuł MENKYO KAITEN, upoważniajacy do założenia własnej szkoły jujutsu. W śród tych osób był Morihei Ueshiba.

W 1930 roku mistrz szkoły Kodokan-jujutsu /judo/, Jigoro KANO wysłał do M.Ueshiby, instruktora Daito-Ryu u S.Takedy, swych uczniów: Minoru Mohizuki, Kenji Tomiki, Aritomo Murashige, Yoshio Sugino - aby uczyli się u niego stylu Daito-ryu aikijujutsu.

Morihei Ueshiba stając się pod wpływem przeżyć religijnych i wojennych/ I WŚ / pacyfistą,miłosnikiem pokoju i jedności człowieka z naturą - odchodził coraz bardziej od twardych, samurajskich zasad szkoły Daito.

Zmiany dotyczyły nie tylko samej filozofii, ale i technik Daito-Ryu aikijujutsu.
Stały się bardziej miękkie, łagodne. Wyeliminowane zostały elementy niebezpieczne, brutalne, a dominować poczęły zasady ai i ki.
Filozoficzna nadbudowa nakazywała, by wykonanie technik nie groziło kontuzją. Dążeniem mistrza M.Ueshiby było stworzenie szkoły wychowania duchowego.
Podobne cele przyświecały twórcy innej, nowoczesnej szkoły jujutsu- Kodokan Judo /skrótowo zwanej judo/,mistrzowi Jigoro Kano.

Ta ewolucja objawiała się także w stosowanych przez M.Ueshibę po drodze nazwach: Aikijujutsu Ueshiba-Ryu, Aiki-Bujutsu, Aikibudo Ueshiba-Ryu, Aikibudo Kobukai, Aikibudo Tenshin czy Aikibudo Takemuso, by w końcu użyć nazwy Aikido.

Ważnym krokiem uwidaczniającym filozoficzną przemianę podejścia do jujutsu była zamiana pojęcia wojenna sztuka walki /Bu-jutsu / na filozoficzne pojęcie wojennej drogi, /Bu-do / - by w końcowym efekcie eliminujac określenie wojenny /BU/ z aikibudo - dojść w 1948 roku do ostatecznej nazwy swej szkoły jujutsu - AIKIDO.

W efekcie obie szkoły: judo i aikido stały się najpopularniejszymi szkołami jujutsu na świecie.

O ile jujutsu-Kodokan poszło w stronę rywalizacji sportowej i dotarło aż na Olimpiadę, o tyle aikido zachowało swe walory rozwoju duchowego i fizycznego, wspaniałego systemu rekreacji ruchowej, relaksu i dbałości o zdrowie.

Wbrew temu, co możnaby sadzić, aikido nie było jednolite techniczne od samego poczatku, Wynikało to z faktu, iż najstarsi uczniowie M.Ueshiby zaczynali u niego naukę jeszcze samurajskiego jujutsu Daito, a nie póżniejszego aikido. Stad w zależności od tego, w jakim okresie / w jakich latach / słynni póżniej instruktorzy aikido rozpoczynali naukę - ich aikido bardziej przypominało twarde Daito - z uderzeniami i kopnięciami czy ćwiczeniem karabinem z bagnetem - aniżeli pokojowe aikido.

Bywało, iż mistrzowie tacy studiowali Daito-ryu, ale bardziej odpowiadała im póżniejsza pokojowa filozofia aikido i fakt wielkiej popularyzacji tej szkoły po smierci jej twórcy - i woleli używać nazwy aikido.

Warto dodać, iż długo Sokaku Takeda, a póżniej Jego syn Tokimune nie byli zainteresowani popularyzowaniem szkoły Daito poza granicami Japonii. Tak więc fragmenty bogactwa technicznego tej szkoły przez wiele dziesięcioleci poznać można było dzięki aikido-jujutsu - łagodnej interpretacji Daito.

Fakt wymierania bezpośrednich uczniów M.Ueshiby prowadzi dziś do ujednolicania technik i zasad szkoły aikido pod bezpośrednim kierownictwem Doshu /spadkobiercy/ Moriteru Ueshiby, wnuka założyciela szkoły.

M.Ueshiba przez 21 lat był uczniem Sokaku Takedy w Daito-ryu aiki jujutsu / 1915-1936 / , zas w 1922 roku otrzymał prawo nauczania technik tej szkoły. Dlatego też z szacunku dla swego nauczyciela i jego wpływu na kształtowanie się jego własnej szkoły aikido-jujutsu, wydawane przez siebie certyfikaty podpisywał:

"Morihei Ueshiba, oddany uczeń Dai Sensei Takedy Sokaku ".


AIKIDO W POLSCE


Elementy aikido-jujutsu pojawiły się już w latach 50-ych i 60-ych za pośrednictwem mistrzów judo (x).

W latach 50-ych sekcję aikido założył obywatel Francji A.Nicgórski, przybyły na studia do Warszawy, lecz sekcja nie wytrzymała próby czasu. W latach 60-ych ponowił tę próbę także w Warszawie J.Kowalski, lecz i ona zakończyła się niepowodzeniem, nie wytrzymujac ówczesnie konkurencji z judo.

W tych latach obie te szkoły jujutsu były promowane na łamach najpoczytniejszej ówczesnie gazety "Sport dla wszystkich".

Powodzeniem zakończyła się dopiero próba utworzenia sekcji aikido w 1976 roku w Szczecinie, przez Mariana Osińskiego, instruktora TKKF "Orkan".
Korzystajac z bliskości Skandynawii,nawiazał on kontakty szkoleniowe z japońskim mistrzem T.Ichimurą.
Jego przyjazd do Polski stał się momentem przełomowym dla ruchu aikido.

Jeszcze w latach 70-ych powstała Ogólnopolska Rada Instruktorów Aikido, zas w II połowie lat 80-ych aikido mogło już działać formalnie w ramach V Komisji Stylowej Polskiego Zwiazku Karate /ówczesny prawny monopolista w zakresie sztuk i sportów walk/. Po rozwiązaniu V Komisji Stylowej aikido uzyskało z inicjatywy Michała Śliwki, członka Zarządu PZK,status samodzielnej komisji stylowej, podobnie jak systemowe jujutsu i kung-fu.

Momentem kulminacyjnym było zarejestrowanie w 1990 roku stylowej Polskiej Federacji Aikido.

Dziś aikido propagują dwie duże federacje: Polska Federacja Aikido / prezydent Jerzy Pomianowski / i Polska Unia Aikido / shihan Jacek Wysoki / oraz kilka mniejszych stowarzyszeń.

Największy wkład w zaistnienie i rozwój szkoły aikido-jujutsu w Polsce wnieśli mistrzowie: Marian Osiński, Jacek Wysoki, Roman Hoffmann, Marek Wożniak, Marek Szeluga, Marian Wiśniewski, Ryszard Jóżwiak, Piotr Borowski, W i Z. Kirmiel, Marian Górka, Jerzy Sapiecha, Jerzy Pomianowski, Andrzej Tobolewski.

(x) Ju-do to nowoczesna nazwa ju-jutsu, podobnie jak w przypadku ken-do a ken-jutsu itd. To przykład zastępowania pojęcia "sztuka wojenna" / jutsu /, filozoficznym pojęciem "drogi" /do /, zapoczątkowanym przez mistrza jujutsu J.Kano z Kodokan-Judo /.

/Więcej na temat aikido-jujutsu patrz - "Publicystyka" /

powrót
zapisy